De brombeer van de kiosk

“Ik word gek van mijn kind. Altijd dat gezeur,” zegt de man die ik zo langzamerhand als een soort oom begin te zien. Hij leunt verveeld tegen een onuitgepakte doos roze koeken. Zijn vrouwelijke collega knikt meelevend.
Ik loop naar de balie en Henk kijkt op. Ik weet dat hij Henk heet, omdat een andere vaste klant hem een keer bij zijn naam noemde.
Henk zijn bolle berengezicht verandert als een grijze lucht die wordt verdrongen door de zon. “Is het weer cappuccinotijd?” vraagt hij aan me, maar eigenlijk is het geen vraag. Hij weet het antwoord al. Henk weet dat. Zonder op antwoord te wachten zet hij een papieren beker onder het koffiezetapparaat dat achter hem staat.
“Heel graag,” zeg ik, net iets te laat, terwijl ik een zakje chips uit het schap pak. “En deze.”
Henk grinnikt. “En die, omdat het bijna Oud en Nieuw is.”
Ik kijk naar buiten. De zon schijnt fel, ook al is het net één graad boven nul. De lente komt er aan.
“Pasen, bedoel je,” verbetert zijn collega hem.
Henk haalt zijn schouders op. “Toen ik vanochtend wakker werd had ik het gevoel alsof het vanavond pakjesavond is.”
Ik moet lachen om Henk, hij knipoogt. “Het is altijd weer bijna Oud en Nieuw,” besluit ik, in het kader van dat de tijd voorbij vliegt.

Henk overhandigt mij vrolijk de beker cappuccino. “En er gaat zeker weer gepind worden?”
Ik knik. Terwijl ik mijn pinpas in het pinapparaat stop, kijk ik naar Henk. Henk is de grootste brombeer die ik ken. Een brombeer die bromt en lacht tegelijk. Henk is mijn houvast van de ochtend. Als een rots in de branding. Een touw om je aan vast te houden.
Henk zijn vertrouwde lach, die verschijnt na een donkere blik, iedere ochtend wanneer ik de kiosk binnenstap. De menselijkheid die hij uitstraalt. Henk is geen robot achter een kassa, Henk is zichzelf. Een brombeer die over alles klaagt, maar toch het geluk uit de kleine dingen haalt. Hoe en waarom, dat weet ik niet.

En terwijl ik, in mezelf grinnikend, met de beker cappuccino in mijn hand, naar de trein loop, denk ik: het is niet de cappuccino die ik ’s ochtends nodig heb, het is Henk die mij een goede basis geeft om de rest van de dag door te komen.

© Lotte Keizer, 2013