Mijn zusje is 18 jaar. Ze is officieel volwassen, maar onofficieel zal ze nooit volwassen worden. Tenminste niet als volwassen zijn betekent dat je je eigen beslissingen mag maken, alcohol mag drinken en je rijbewijs kunt halen. Ze is niet volwassen, maar ze is ook geen kind. Mijn zusje, Lara, is tijdloos. Een tijdloos meisje met een onvoorwaardelijke lach op haar gezicht. Tijdloos ben je als je niet denkt aan later, aan wat je nog moet doen. Je bent tijdloos als je niet denkt aan vroeger, aan wat je hebt gedaan. Een onvoorwaardelijke lach heb je wanneer je blij bent met het moment, met de dingen om je heen. Ik zal nooit tijdloos met een onvoorwaardelijke lach kunnen zijn.
Lara is meervoudig gehandicapt. Ze kan niet lopen, ze kan niet praten en het is moeilijk voor haar om te communiceren. Wanneer ik mensen het verhaal van Lara vertel zijn de reacties altijd hetzelfde. Het is zielig. Lara is niet gehandicapt geboren: ooit was ze een meisje van één jaar dat op het punt stond om te leren praten en lopen. Dat leerproces heeft ze nooit voltooid. Wat zij wel heeft voltooid is het licht zien in het leven. Iets dat velen van ons, lopende en pratende mensen, misschien nooit zullen voltooien.
Wij denken in kaders en die kaders bepalen wat ons gelukkig maakt. Wat moet het vreselijk zijn als je niet kunt doen wat je wilt of niet kan zeggen wat je wilt. Maar is dat zo? Of denken wij dat omdat wij iets niet hebben dat mensen zoals Lara wel hebben. Misschien denken wij dat, omdat we moeilijk buiten ons kader kunnen treden. Wij missen dat stukje acceptatie, het gevoel dat alles goed is zoals het is. Wij maken ons druk over wat de toekomst ons zal bieden of wat het verleden ons heeft gebracht. Maar stel dat je je daar niet druk over maakt, is het dan zielig dat je niet kan lopen of kan praten?
Als ik in Lara haar ogen kijk, dan zie ik licht. Een glinstering die ontbreekt in de ogen van ieder ander. Ze lacht om kleine dingen, ze toont verwondering. Ze maakt zich niet druk. Ze is niet zielig. Misschien dat wij degenen zijn die zielig zijn. Het is niet zo dat zij iets niet heeft dat wij wel hebben, maar het is zo dat wij iets niet hebben dat zij wel heeft.
© Lotte Keizer, 2012
11 comments to “Het tijdloze meisje met een onvoorwaardelijke lach”
Tanja - 8 december 2012
Wat een inspirerend, mooi verhaal! Wij doen er ons hele leven over de glinstering, het licht en wie we werkelijk zijn te ontdekken en jouw zusje is daar al. De tijdloze, vreugdevolle, gelukkige oneindigheid van het huidige moment. <3
Monica - 8 december 2012
Lieve Lotte,
Deze tekst…1 van de meerdere redenen waarom ik je gelijk graag mocht. Zoals jij denkt en bent zou ik graag veel meer mensen willen ontmoeten.
Prachtig geschreven, zou je graag weer eens zien. Kom je weer eens een drankje doen?
Liefs Monica
wilma - 8 december 2012
Wat een mooi verhaal over Lara. Ik herken Ruben er ook in, leven in het hier en nu, een onvoorwaardelijke lach en een glinstering in zijn ogen als hij je aankijkt.
Wilma(moeder van Ruben)
Joke - 9 december 2012
prachtig Lotte, zo mooi hoe jij duikt in het wezen van je zusje en dat ook zo echt puur weet te verwoorden. Lieverd ik zeg het in ons samen leven hier met onze 8 bewoners ook regelmatig: “wat zien wij elke dag prachtige voorbeelden om ons heen hoe je eigenlijk in het leven zou moeten staan, zij zijn zooooo onbevangen, zo stralend, zo positief, zo liefdevol, zo onbevooroordeeld, zo flink, zo betrokken, zo aanhankelijk, zoveel liefde gevend, zo………”.
Stieneke Richardson - 24 december 2012
Lieve Lotte, Wat heb je dat prachtig verwoord. Het laat ook zien hoeveel je om je zusje geeft. Ik vind het een ontroerend verhaal, je hebt talent!
Sander - 10 januari 2013
Wat ik vooral bewonder aan je blogs is dat je in plaats van het gedrag van mensen te bekritiseren, beklagen en probeert te corrigeren, het slechts constateert en probeert te begrijpen. Vaak erger ik me mateloos aan mensen die pretenderen het enige goede te hebben gedaan in een situatie en die vervolgens aan iedereen gaan vertellen dat zij als enigen het goede deden en de rest allemaal niet. Ik erger me niet aan je blogs, integendeel. Ze zijn zelfs inspirerend. Dankjewel daarvoor.
De schrijfvaardigheid laat ik verder buiten beschouwing, lijkt me dat het wel duidelijk is wat ik daarvan vind.
Heeft al eens iemand gezegd dat je talent hebt? 🙂
(Of misschien ben je wel een prof, in dat geval is deze opmerking overbodig en misplaatst. ;p )
Arnaud - 22 januari 2013
Wat een fantastisch stuk en ik kon het zelf wel geschreven hebben. Wij hebben meervoudig gehandicapt dochtertje die net als je zusje niets kan en tijdloos is…
Een brok in m’n keel…
Luc - 23 januari 2013
Beste Lotte,
Je hebt een erg goed en treffend stuk geschreven. Je hebt precies verwoord hoe ik ook vaak naar mijn meervoudig gehandicapte dochter kijk en over haar nadenk.
Ook bij mij een brok in mijn keel als ik je verhaal weer lees.
Karin van der Straaten - 19 februari 2013
Intens genoten met jouw verwoording van een bijzonder mensenkindje met een mooie naam: Lara. Deze naam betekend: licht of helder en die doet zij eer aan en voor jou ook mijn bewondering.
Je kijkt met de ogen van je hart, geniet van haar zoveel je kunt. heerlijk!
Kleurrijke harte groet, Karin
Elsa - 22 februari 2013
Lieve Lotte,
Wat heb je prachtig omschreven hoe jij je zus ziet en de manier hoe wij”gewone” mensen zo veel kunnen leren door op een andere manier te kijken naar een handicap.
Zelf werk ik al vele jaren met zwaar gehandicapte cliënten en het werk heeft me veel geleerd..ik kan steeds weer ontroerd raken door hun puurheid en kracht!!!
Ik dank je voor je mooie woorden..het is bijzonder dat je dit toch zo grote verdriet zo prachtig kunt omschrijven en anderen daar over na laat denken!
Rudi Spermon - 22 februari 2013
Heerlijk om te lezen en zo waar!
Ik wou dat ik zo kon genieten van elk moment. .. Ik doe mijn best en meestal lukt het wel.